Op een woensdagmiddag in november ontmoet ik Els van Lopik in het groene Zeewolde. Els is gemeenteraadslid voor de lijst PvdA/GroenLinks. Dit is het derde interview in deze serie.

 

Els is een echte doener. Stel dat iemand iets organiseert, dan is zij degene die improviseert en de puntjes op de i zet. Een kleedruimte aanwijzen, iemand drinken geven, een tafeltje regelen enzovoort. Dat doet ze uit zichzelf. Ze is dan in haar element en geniet er ook van. “Ik ben niet iemand die zo’n hele dag kan organiseren. Maar op de dag zelf de regie houden vind ik erg leuk. En bij de borrel op het eind, ga ik bij degene staan, die alleen staat.”

 

En wat houd je bezig? Waar denk je over na als je ‘s nachts in bed ligt?

“Ik maak me al jaren zorgen over dat er steeds maar meer geconsumeerd wordt. Er wordt niet nagedacht over het grotere geheel. Er worden ook heel veel hapsnapbeslissingen genomen. Een voorbeeld is dat we net besloten hadden dat er minder auto’s moeten zijn, maar als we dan een nieuwe wijk gaan aanleggen, moeten daar weer allemaal parkeerplaatsen komen. Die logica ontgaat mij. Hoe krijg je daar meer evenwicht in?”

Els noemt ook de wereldmarkt, waar alles met elkaar is verweven. Het is daardoor moeilijk om iets terug te draaien. Ze ziet de wereld graag simpeler met een meer eerlijke verdeling van grondstoffen.

 

Wanneer heb je je hart gevolgd en wat gebeurde er toen?

"Ik heb mijn hart gevolgd toen ik naar Zeewolde verhuisde. Dat was anderhalf jaar geleden. Ik kom uit Amsterdam en mijn partner uit Rotterdam en we woonden in Barendrecht. We hebben verschillende plaatsen bekeken. In Zeewolde vroegen we aan iemand die haar hond uitliet of het hier fijn wonen was. Ze heeft een half uur tegen ons aangepraat. Ook toen we wat gingen drinken, vertelde de dame die ons hielp uitgebreid over hoe zij het vond om in Zeewolde te wonen. Het is fijn dat mensen naar elkaar omkijken. Ik ben daardoor wel veranderd, meer open. In Barendrecht is het heel anders, daar sloot ik me meer af. Mijn sociale kant kan ik hier gewoon laten zien.”

 

Als je iets opnieuw zou mogen doen in je leven, wat zou dat dan zijn?

“Van oorsprong ben ik longfunctieassistente. Het is technisch en met mensen, daar was ik goed in. Ik vond het werk geweldig. Maar de ziekenhuisomstandigheden waren niet goed. Ik ben daar gestopt omdat ik iemand moest opleiden, waar ik helemaal niet achter stond om verschillende redenen. Daarom heb ik van de ene op de andere dag ontslag genomen. Dat had ik achteraf misschien niet moeten doen.”

 

Voor wie maak je jouw keuzes; voor jezelf of voor een ander?

“Uiteindelijk ga ik voor het einddoel: Een mooiere, minder vervuilende wereld met meer biodiversiteit. Men zou niet alleen naar het geld moeten kijken. Het is niet erg als er ergens aan verdiend wordt, maar dat moet niet het hoofddoel zijn, wil je zorgvuldiger omgaan met moeder aarde.”

Els begrijpt dat bedrijven buffers nodig hebben, maar niet dat iedereen altijd maar meer en meer geld moet verdienen.

 

Waarom ging je de politiek in?

“Ik vind het heel fijn dat mensen van GroenLinks snappen wat ik denk. Als ik tegen een VVD’er zeg dat ik niet snap waarom er zoveel geld verdiend moet worden, dan begrijpt hij mij niet. Dat was mijn eerste drijfveer om bij GroenLinks te gaan. Ik zou niet enkel in een fractie willen zitten. Ik wil juist het contact met mensen aangaan. Het is een soort basisbehoefte, die groep.”

Daarom is Els altijd bij congressen en andere bijeenkomsten te vinden. Zo ontmoet ze mensen die ze anders niet tegen zou zijn gekomen. En ze krijgt informatie van allerlei kanten.

 

Wat vind je belangrijker: dingen goed doen of om de goede dingen doen?

“Ik wil goede dingen goed doen. Door mijn opvoeding leg ik de lat heel hoog. Mijn broertje was geboren toen ik vier was. Tot die tijd speelde ik altijd op straat. Maar vanaf de geboorte van mijn broertje moest ik voor hem zorgen. Ik durf wel te zeggen dat ik een goede longfunctieassistente ben, maar voor de rest vind ik eigenlijk dat ik nergens écht goed in ben.”

Het moet in haar ogen echt perfect zijn, wil ze zeggen dat ze iets kan. Maar ze pakt wel heel veel klussen op.

Zo zegt Els zegt dat ze geen Engels spreekt, maar doet ze wel conference calls in het Engels. “Als je niet weet hoe het moet dan ga ik gewoon beginnen en je komt er wel achter of je het niet kan of dat het anders moet.”

 

Dat vind ik wel stoer, als je het gevoel hebt dat je het niet kan en dat je het dan wel gewoon doet.

“Daar denk ik dan niet over na. Als iets gebeuren moet dan moet het gedaan worden. Ik zeg wel eens tegen Hans: zeg nu eens dat ik het niet kan. Dan zou ik er niet aan beginnen. Dan zou ik bijvoorbeeld niet fietsen van Rotterdam naar Zutphen. Halverwege denk ik dan, goh, had nou niet iemand tegen me kunnen zeggen dat het wel erg ver is? Kan niemand me beschermen tegen mezelf?”

Maar Els fietst wel door en pakt niet halverwege de trein. Dit typeert haar leven.

 

Wil je nog iets meegeven aan GroenLinks lezers?

“Het is heel makkelijk om te zeggen dat andere landen of culturen het niet goed doen. Maar kunnen we niet beter eens kijken wat de rest van de wereld ons heeft te bieden? Er zijn zoveel wijsheden. Kijk naar de Aboriginals die heel goed wisten dat je brandgangen moest maken, om de bosbranden in Australië te beheersen. En als iemand nog 100 euro heeft en daarom die dag niet gaat werken, wordt dat afgeraden in de westerse maatschappij. Maar is het wel zo erg? Wellicht zou er veel minder uitbuiting van de aarde zijn als we allemaal zo dachten, als we allemaal niet zoveel nodig zouden hebben. De tempel is in Nepal veel meer een onderdeel van het leven daar dan de kerk hier. Mensen hangen er hun was aan op en gaan ondertussen even bidden. Het heeft een sociale functie. Hier is dat heel anders. Alleen op zondag ga je naar de kerk. Het is een ander manier van denken. We zouden meer kunnen zoeken naar mooie, handige, waardevolle gewoontes in andere culturen.”

 

Ik dank Els voor het mooie inkijkje en de wijze woorden. Volgende keer ga ik naar Jaap Steenkamer, gemeenteraadslid in Almere. Els heeft hem uitgekozen, omdat hij haar intrigeert.